Het is vrijdagochtend 19 maart 10:00 uur. Ik ben net wakker en lig nog in bed. Eigenlijk had ik vanaf 08:00 uur al wakker moeten zijn en druk in de weer moeten zijn om je luier te verschonen en je te voeden, maar in plaats daarvan scrol ik eindeloos door social media en bij alles wat voorbij komt denk ik; als dit je zorgen zijn.
Mijn hele tijdlijn staat vol met zwangerschappen en baby’s, Logisch ook, want daar ben ik, toen Chloë nog lekker in m’n buik aan ’t trappelen was obsessief mee bezig geweest. Ik had net een week verlof en immers toch niks anders te doen.
Ik wil graag iedereen in z’n waarde laten. En ik weet ook dat als je zelf geen kind verloren hebt je niet denkt zoals ik nu, want heel eerlijk, ik klaagde ook om van alles en nog wat toen ik nog niks af wist van deze hel. Maar zullen we heel even iets langer nadenken met z’n allen voordat we iets posten zoals; mijn bevalling was een hel, ik kreeg een horror keizersnede, ben ik wel echt blij met een 2e kindje of ik word echt helemaal leip van mijn jankende kinderen, gewoon heel even iets langer nadenken om de moeders die wel een kindje zijn verloren dit onbegrip te besparen?
En iedereen mag denken, zeggen en schrijven wat ze wilt maar het maakt mij nu even zo intens boos en verdrietig, want is dat allemaal echt belangrijk? Je hebt toch een gezond kindje, jouw gezonde kindje levend in je armen, dat is toch het enige wat telt?
Ik zou zo graag willen ruilen met deze moeders. Dat geklaag dat je uren over de bevalling doet, maar dan toch een levend en gezond kindje ervoor terug krijgen.
Had mij maar een horror keizersnede gegeven, me van voor tot achter laten uitscheuren of een knip van hier tot aan Tokio daar beneden gezet als ik daarmee mijn meisje nu levend en gezond in m’n armen zou hebben.
Tegen alle moeders die hier zo om klagen wil ik zeggen; maak je niet druk, je lichaam herstelt wel weer, net zoals mijn lichaam dat heeft gedaan. Geniet gewoon van je kind en geniet dan ook een beetje extra voor mij, want ik kan niet fysiek van m’n kind genieten, en dat herstelt nooit.
Maar als de boosheid wat is afgezakt neem ik niemand meer iets kwalijk, want voor de moeders die klagen over bovenstaande is dit waarschijnlijk ook het ergste wat ze meemaken. En gelukkig maar! Dus klaag nog even verder over je horror bevalling etc. Want dan weet ik in ieder geval dat je niet door dezelfde hel als ik ga.
Ik ga meer eens uit bed, douchen en naar buiten. Want je bent weer lekker voor ons aan het shinen, mijn zonnestraal.
Lieve Jamie en Dennis.
Wat jullie meegemaakt hebben en nog steeds meemaken is de ergste nachtmerrie van elke
aanstaande(ouder).
Wie dit niet zelf heeft meegemaakt Jan zich niet voorstellen wat dat voor verdriet is.
Dit is een verdriet dat jullie levenslang met jullie meedragen.
Ik weet dat Chloe Liv bij elk Zonnestraaltje van boven op jullie neerkijken en zal zorgen.
?????????
Jullie wereld staat stil. Een zwart gat . . . buiten komen de krokussen gewoon uit. Het is zo oneerlijk. En jij . . . Jij mag klagen.