Noem haar naam en ze blijft bestaan

Dagelijks wandel ik met de hond en dagelijks word ik weer geconfronteerd met mensen die van onze situatie afweten, maar net doen alsof ik niet besta. Nou vind ik het niet eens zo erg dat ze doen alsof ik niet besta, maar dat ze net doen alsof Chloë nooit bestaan heeft raakt me tot diep in mijn hart en kwetst mij intens. ‘T is bizar om te zien hoe mensen massaal voor je weglopen nadat je een kind bent verloren. Echt de 1,5m Coronamaatregel is hier niks bij….

Een paar weken geleden;
Ik was aan de wandel met de hond en ik kwam iemand tegen die tijdens mijn zwangerschap laaiend enthousiast was. Ook zij was razend benieuwd naar onze kleine meid. Waar zij normaal gesproken altijd een praatje maakte liep ze nu snel de andere kant op en deed ze net of ze me niet zag. Helaas was dit niet de eerste keer. En ik begrijp oprecht dat zij zich in een lastige situatie bevindt, ze zal waarschijnlijk bang geweest zijn voor mijn reactie en ze zal me misschien niet verdrietiger willen maken dan dat ik al ben. Maar één troost, me verdrietiger maken dan dat ik nu al ben gaat je niet lukken, erger dan van ellende, hyperventilerend en huilend op de keukenvloer liggen wordt het niet op het moment dat jij iets over mijn mooie meisje zegt. Ik zal eerder trots zijn omdat ik weer even over mijn allermooiste, liefste meisje kan praten. Omdat zij de betere helft van mij is.

Deze blog schrijf ik mede om m’n frustratie te kunnen uiten, maar vooral om te laten zien dat het voor een moeder van een overleden baby echt niet tof is om te zien hoe iedereen massaal zijn hoofd omdraait als ze je zien, benen bijna breken om de andere kant op te lopen of erger nog dol enthousiast gedag zeggen alsof er helemaal niks is gebeurd. Voor mij maakt het niet meer uit, het is nu al zo vaak gebeurd, maar voor de moeders die ooit in hetzelfde schuitje als ik terecht komen zou ik willen dat alle mensen die nu hun hoofd omdraaien of weglopen, die arme moeder zonder zichtbaar kind gewoon aanspreken. Ook al weet je niet wat je moet zeggen, een simpele; ik vind het zo erg voor je, sterkte is genoeg. Laat de moeder in kwestie weten dat je aan haar denkt. Ook al betekent dat dat je misschien iets zegt wat niet heel handig is. Geloof me, daar hebben we zoveel meer bewondering voor.

Voor een moeder die haar kind is verloren is haar kind de wereld, haar grootste verlies en tegelijkertijd haar grootste trots. Door niks te zeggen of te vragen geef je geen recht aan het bestaan van haar overleden kind. Zeg ons niet overdreven enthousiast gedag, alsof ons mooie meisje niet bestaan heeft, Want waarom zou een levende Chloë er wel toe doen, maar een overleden Chloë niet? Ze leeft wel degelijk, in haar papa en mama. Terwijl je dit leest zou je kunnen denken; jij hebt makkelijk praten, jij staat aan de andere kant van de lijn en dat klopt. Maar ik moet aanzien dat er mensen zijn die net doen alsof ons meisje nooit bestaan heeft, ik moet dealen met dit immens grote verdriet wat nooit meer overgaat, terwijl jij misschien 1 keer in spanning, met geknepen billen iets aan de moeder van het overleden kind kan vragen, daarna ga je weer door met je leven en hoef je ons ook niet meer te ontwijken. ‘T geeft je zelf ook zoveel meer rust dat je de volgende keer niet meer snel een andere kant op hoeft te lopen als je me ziet.

Ik zou het me eigenlijk niet aan moeten trekken en toch doe ik dat wel, want mijn kind heeft net zoveel recht om ‘gezien’ te worden.

Ik zal je beloven na onze (eerste) ‘nieuwe’ ontmoeting wordt het een beetje beter voor ons allebei, want je geeft recht aan zijn/haar haar bestaan en jij hoeft me niet meer te ontwijken.

Noem zijn/haar naam en hij/zij blijft bestaan, we zijn je eeuwig dankbaar!