Enerzijds wil je dat niemand dit ooit mee hoeft te maken, anderzijds wil je begrip en dat iedereen weet wat voor impact dit op je leven heeft.
Er is nog vaak veel te weinig begrip, krijg vaak de opmerking dat ik weer door moet gaan met m’n leven, maar zou jij zo makkelijk door kunnen gaan als er een deel van je geamputeerd wordt? Nee, dan heeft iedereen begrip, dan snapt iedereen dat je moet revalideren en bij amputatie van een been een andere manier moet vinden om je voort te bewegen, maar bij het verliezen van een kind wordt er te snel verwacht dat je weer doorgaat. Maar bij het verliezen van een kind verlies je niet alleen je kind, maar ook jezelf en je toekomst. Ik heb oprecht zoveel dingen opnieuw moeten leren. Voor mijn gevoel zit ik nog steeds in een revalidatietraject. Ik mag van geluk spreken dat ik een heel mooi hulpstuk aangereikt heb gekregen; ons zoontje. Als ik hem niet gehad had dan stond ik nu nog aan het begin van mijn traject. Of was ik er misschien wel nooit aan begonnen en leerde ik nooit meer opnieuw lopen.
Hij leerde me weer een beetje op eigen benen staan, hij leerde me weer voor mezelf te zorgen en voor mijn gezin, hij leerde me om weer naar dat veel te drukke centrum te gaan, hij leerde me weer te gaan terrassen, hij leerde me stapsgewijs de kleine taakjes weer op te pakken al valt dat vaak nog zwaar, hij leerde me weer dingen doen met de partner en bovenal leerde hij mij te geloven in mezelf.
Toen ik zwanger was van ons zoontje na het verlies van onze dochter kreeg ik zoveel opmerkingen in de trant van; je moet wel genieten, straks heb je een levend kindje, straks ben je mama (hallo, dat was ik al toen ik beviel van m’n eerste kind, ook al is ze niet meer hier). Al die optimistische, goed bedoelde uitspraken, ik werd er moe van. Ik voelde toen zoveel onbegrip. Want waarom was er maar zo weinig ruimte voor mijn rouw?
En nu, nu is ons tweede kind hier, bij ons, hij leeft. En dat is t ook. Dit is wat ik wilde toch? Een levend kind. Nu is alles toch weer goed? Nu is de rouw om je overleden kind toch voorbij? Helaas, was het maar zo’n feest. Zou jij net zo blij zijn met een prothese als met je echte been? Of zou je iedere dag als je die zelfde prothese aantrekt je echte been missen? Zou je weer helemaal gelukkig zijn of denk je vaak terug aan de onbevangen tijd toen je allebei je benen nog had?
En natuurlijk ben je dankbaar dat er zulke hulpmiddelen bestaan. Net zoals ik intens dankbaar ben dat wij ons tweede kind mochten verwelkomen in ons gezin. Maar betekent zo’n hulpmiddel dat alles goed is? Nee, want je verlangt nog steeds na hoe het was. En zo is het ook met het verliezen van een kind. Ik verlang nog steeds intens naar m’n eerste kind, en het allermooiste waardevolste hulpstuk verandert daar helaas niks aan.
Intens dankbaar voor het kind wat er wel fysiek is, maar intens verdrietig voor het kind wat er nooit meer fysiek zal zijn.