Twee maanden in de hel

Gisteren was het alweer twee maanden geleden dat we in de aller grootste nachtmerrie terecht kwamen. Maandag is het twee maanden geleden dat onze grootste trots geboren werd én tegelijkertijd het meest kutte moment van ons leven, omdat we wisten dat we ook zo snel afscheid van je moesten gaan nemen. Twee maanden geleden maakte jij ons de meeste trotse papa en mama van deze wereld én al twee maanden moeten wij jou zo vreselijk erg missen. Al twee maanden staan wij op de overlevingsstand. En al twee maanden hoop ik iedere dag als ik wakker word dat dit een hele slechte grap is. Het is zo ongelofelijk dat jij hier niet meer bent.

Ik mis je zo moppie, je getrappel in mijn buik, je reactie als ik contact met je probeerde te maken, maar het allermeeste mis ik jou in m’n armen. Want hoe hartverscheurend is het dat ik nu met jouw urn in m’n handen zit? Hoe hartverscheurend is het dat ik je urn aan het opwarmen ben omdat die koud aanvoelt en ik niet wil dat jij kou vat én hoe hartverscheurend is het dat ik iedere dag weer op moet staan terwijl jij er niet meer bent.

Ik kan het niet én ik wil het niet, mijn allergrootste bezit is voor altijd van mij weggenomen. Hoe leg ik uit dat ik jou voorgoed af heb gegeven tijdens jouw afscheid aan iemand die jou in de oven heeft geschoven? Maar echt, ik zocht naar een deur, een deur waarvan niemand wist dat die er ooit zat, een deur waardoor wij met z’n tweeën voor altijd zouden kunnen vluchten. Oh, als dat had gekund, dan zaten wij allang op een onbewoond eiland waar niemand jou ooit van mij af zou kunnen pakken. Maar het was mijn plicht, mijn plicht als moeder van jou om jou het meest waardige afscheid ooit te geven en je daarna voor goed los te laten, zodat jij de rust zou krijgen die je zó erg verdiend.

En ook al weet ik dat je bij mij bent. En dat je iedere dag een teken van ‘leven’ geeft zodat ik weer ‘even’ door kan gaan. Toch voel je zó ver weg. Iedere dag wacht ik met smacht op een teken van jou om vervolgens weer even door te kunnen gaan totdat ik het volgende teken van je krijg. Want dat is de enige reden hoe ik het hier uit kan houden zonder jou, door jouw teken van leven naar mij, iedere keer weer opnieuw. Want op die momenten voel ik je dichtbij, dichterbij dan dat ik ooit nog bij je zou kunnen komen in dit leven.

Het steekt me als er kindjes geboren worden en ik zie dat deze kindjes dezelfde lengte tijdens de geboorte hebben als jij, want jij was net zo af en jouw lijfje was net zo ver ontwikkelt. Waarom zijn zij hier wel en jij niet? Het steekt me als ik andere gezinnen gelukkig in het park zie, het steekt me als ik moeders voor hun baby zie zorgen, maar het allermeest steekt het me dat ik je nooit meer vast zou kunnen houden.

Al vrij snel na jouw overlijden had ik besloten om confrontaties niet uit de weg te gaan. Ik weet dat het niet uitmaakt wanneer ik de confrontatie aan ga, pijn doet het toch wel. Dus gisteren, toen ik in het park liep en een vrouw met kinderwagen zag lopen dacht ik; hier ga ik niet voor weglopen. Heel even voelde ik me een ‘leeuwin’, sterk omdat ik toch besloot er langs te lopen, maar al heel snel ging ik van een leeuwin naar een hopeloos vogeltje die vanuit een hele hoge boom naar beneden klettert. Die baby in die kinderwagen begon te huilen en écht, er is niks ergers dan een baby te horen huilen terwijl je eigen baby nooit zal huilen. De tranen sprongen in mijn ogen en die stomme baby bleef maar huilen. Ik wilde schreeuwen dat ze haar baby stil moest zien te krijgen, wánt ze wist toch wel wat dit met mij deed? Maar al snel besefte ik me dat dit de harde realiteit van deze veel te harde wereld is. Ik moet hiermee dealen, hoe ontiegelijk hard is dat? Ik moet er mee dealen dat ik voor altijd andere baby’s zal horen huilen, maar nooit mijn eigen baby, ik moet er mee dealen dat ik andere baby’s op zie groeien, maar nooit mijn eigen baby, ik moet er mee dealen dat er altijd over baby’s van anderen gesproken wordt, maar nooit over mijn baby en ik zal er ook mee moeten dealen dat ik alleen jouw koude urn op zal kunnen warmen, omdat ik jou nóóit meer echt in mijn armen kan sluiten.

Wat mis ik je mijn allermooiste mopje. Er is niks in dit leven waarvoor ik dankbaarder ben dan moeder zijn van jou.
Jou ontmoet te hebben is mij het allermeeste waard, mijn grootste droom én tegelijkertijd wist ik ook dat vanaf dat moment mijn aller allergrootste nachtmerrie zou beginnen. Een nachtmerrie die pas zal eindigen als ik jou ooit weer in mijn armen mag sluiten.

De trots dat ik moeder ben van jou overheerst het immens grote verdriet. En dat is wat jij voor elkaar hebt gekregen. Dat ik mij staande weet te houden, omdat ik weet dat jij in mij voort zal leven. Ik ben niet alleen maar ik, maar ik ben nu wij.

Ik hou van jou mijn aller grootste, mooiste bezit!