’s middags de trotse moeder,’s avonds de instortende moeder

Vanaf dat ik vanochtend wakker werd voel ik me best oké, ik heb ook best goed geslapen. Tuurlijk kwam je in m’n dromen voor zoals iedere nacht maar ik heb vannacht niet uren wakker gelegen, piekerend over jou.

Zoals ik net schreef gaat het vandaag best oké, hier voel ik me dan ook meteen weer schuldig over want nog geen 5 weken geleden hebben we voorgoed afscheid moeten nemen van onze mooie dochter. Gaat het wel helemaal goed met me als ik zeg dat ik me nu best oké voel? Of is dit een soort beschermingsmechanisme omdat ik anders nog dieper in dat zwarte gat val én er dan helemaal niet meer uit kom?

Mensen zeggen wel eens tegen ons dat we het zo goed doen samen en zo sterk zijn. Maar zo sterk voel ik me echt niet. Wél houdt het me op de been dat Chloë altijd bij ons is en altijd met ons meeloopt. De tijd dat ze bij ons is geweest en in mijn buik heeft gezeten heeft ons zoveel gebracht dat we weten dat Chloë niet alleen maar verdrietige ouders wilt zien en dat we best af en toe mogen lachen.

Ze zeggen wel eens rouw is rauw en dat is ook echt zo. Emoties die op en neer gaan, pijn, schuldgevoelens, trots én nog maar te zwijgen over de grote ‘waarom’ vraag. En geloof me als ik zeg dat de emoties blij en verdriet hand in hand gaan. Dat is de enige manier om te overleven.

Laatst zei ik tegen Dennis dat het niet eerlijk is dat ik al even (1 dag) geen extreme huilbuien had gehad. Voor mijn gevoel moet het gecompenseerd worden, als ik een keer lach moet ik zeker ook die dag nog even goed huilen. Dennis zei toen; verdriet laat je niet alleen zien door te huilen, verdriet zit van binnen. Je hebt al zoveel dagen gehuild, dat heb je toen ook niet gecompenseerd met lachen. Probeer het een beetje los te laten. En gelijk had hij, want de volgende avond was het alweer raak.

Iedere ochtend trek ik mijn masker op en voel ik me groot en sterk, maar vooral trots. Trots wat overheerst, omdat ik wél mama ben geworden van zo’n mooi meisje.
Maar ’s avonds is daar de instortende moeder, met huilbuien, onbegrip en schuldgevoel, want Chloë hoort geen huilende moeder te zien en ik moet sterk zijn voor haar. Maar waarom gaat het bij zoveel mensen wél goed en waarom mag ik niet bij mijn prachtige meisje zijn?

Dus ik probeer maar heel even te genieten van dit moment en weer even op te laden, want ik weet dat ik vanavond die kracht weer hard nodig zal hebben.

Dus neem het me niet kwalijk als je me heel, heel even ziet lachen, ik probeer m’n krachten te sparen voor vanavond, want dat verdriet is er nog steeds, maar dit is enkel m’n masker om te overleven.