22 maart, de dag van de uitslagen

Met zenuwen in ons lijf rijden we maandagochtend 22 maart richting het ziekenhuis. Vandaag krijgen we uitslagen van de onderzoeken die bij Chloë zijn uitgevoerd. We wonen een kwartiertje van het ziekenhuis vandaan, maar de rit er naartoe lijkt een eeuwigheid te duren.

We parkeren de auto in de garage en ik zie op mijn telefoon 3 gemiste oproepen van het ziekenhuis. We besluiten snel naar de juiste afdeling te lopen in de hoop dat onze afspraak gewoon doorgaat. We lopen door het ziekenhuis en worden overvallen door zwangere vrouwen en kinderwagens. Daarnaast moeten we langs de afdeling geboortezaak om bij de afdeling gynaecologie te komen. Diegene die ervoor heeft gekozen om dit soort afspraken, met ouders van een overleden kindje juist op deze afdeling te voeren heeft duidelijk niet nagedacht over hoe zwaar dit moet zijn voor deze ouders. Echt lang kan ik er niet over nadenken want inmiddels zijn we op de juiste afdeling gekomen en ik meld ons aan. De assistente laat ons weten dat de arts waar wij het gesprek mee zouden hebben (zij was er ook op de dag van de bevalling en heeft Chloë ook gezien, daarom juist wilden wij met haar het gesprek) ziek is en ze twee opties heeft. 1: we hebben het gesprek op 11.00 uur (i.p.v. 10.00 uur) met een andere arts of optie 2: we worden door de arts gebeld waar we in eerste instantie het gesprek mee zouden hebben, maar de assistente kan niet aangeven wanneer, want ze weet niet wanneer die arts weer beter is. Ik kijk Dennis aan weet zonder met hem te overleggen dat hij er hetzelfde in staat als ik, we willen vandaag het gesprek. De assistente laat ons weten dat we om 11.00 uur weer terug kunnen komen.

We lopen de afdeling af en gaan even in de gang op een bankje zitten. De tranen rollen over mijn wangen en vraag aan Dennis hoe ze ons dit aan kunnen doen. Alsof Dennis daar een antwoord op heeft. Als er inmiddels weer twee zwangere vrouwen gepasseerd zijn hou ik het niet meer en word ik naast mijn onbegrip ook nog boos. Ik besluit om me niet langer te laten beheersen door mijn woede en loop terug naar de afdeling om te vertellen wat dit met ons doet. Ik vraag aan de assistente hoe het kan dat we TIEN MINUTEN voor de afspraak gebeld werden? Ik vertel haar dat dit een belangrijk gesprek voor ons is en dat het al moeilijk genoeg is om hier naartoe te komen en deze weg zonder kind te moeten bewandelen, dat we nu weer weg moeten en straks dan weer dezelfde weg moeten bewandelen. Ze zegt iets over een spreekuur wat verkeerd is gegaan en dat ze ons niet ergens tussen wilt proppen, maar wel de tijd wilt geven om dit gesprek aan te gaan. Eigenlijk luister ik niet eens echt meer, het verandert niks aan de situatie waar we in zitten. Ik laat het er bij, want deze assistente kan hier waarschijnlijk ook niks aan doen.

We besluiten naar de kantine te gaan om even wat te gaan eten. Ik irriteer me aan alles wat ademt. Mensen kauwen te luidruchtig, lopen zonder mondkapje langs ons heen en de zwangere vrouwen vliegen ons om de oren. We gaan buiten maar even een rondje lopen in de hoop dat ik wat rustiger word en misschien iets minder boos.

10 voor 11 komen we aan op de afdeling. We hopen dat we wat eerder geholpen worden, deze spanning kan ik niet meer aan. Ik wil nu weten waarom ons meisje niet fysiek bij ons mag zijn. Om 11.15 uur zijn we nog niet geholpen en de hele wachtkamer is inmiddels leeg want iedereen is al geholpen. Net als ik weer naar de assistente wil gaan (ze zal wel denken, maar het interesseert me niet) komt ze naar ons toe en zegt dat de arts in de file staat, maar er zo aankomt. 5 minuten later zie ik een arts richting de assistente lopen en hoor haar zeggen; plan maar een telefonisch gesprek in voor volgende week. Ik hoor niet alles, maar alles in mij weet dat dit over ons gaat. Zullen we vandaag dan nog geen uitslag horen?

Eindelijk worden we door de arts geroepen. We gaan zitten en ze geeft aan dat we elkaar nooit eerder hebben gezien en dat ze misschien dingen gaat vertellen die we al weten, omdat zij natuurlijk niet weet wat we al weten. We vragen aan haar of we het gesprek op mogen nemen, gelukkig mag dat. Ze begint te vertellen dat er niks geks gevonden is in mijn bloed. Fijn, ik heb gelukkig geen infectie naar Chloë overgedragen. Ze gaat verder, en zegt dat er in het verslag niks staat wat de oorzaak van het overlijden van Chloë zou kunnen verklaren. Er zijn geen chromosomale afwijkingen gevonden, de MRI scan die van Chloë gemaakt is zag er goed uit en de patholoog heeft ook niks gevonden in de navelstreng en placenta. Ik begin te huilen en ik vraag me af hoe dit nou eigenlijk kan? Zegt ze nou echt dat ons meisje helemaal gezond was en ze dus gewoon bij ons had kunnen zijn? Ik vertel haar dat tijdens de echo (waarop Chloë al overleden was) iets te zien was met haar niertjes en dubbel aantal vruchtwater. En dat het naveltje er volgens de gynaecoloog die bij de bevalling aanwezig was er wat ‘anders’ uitzag. Ze zegt ons dat er niks mis is met haar naveltje en dat haar niertjes en het vele vruchtwater is gekomen doordat Chloë 2 dagen levenloos in m’n buik heeft gezeten en het vocht haar lichaampje heeft verlaten. Ze geeft aan dat de arts waar we het gesprek mee zouden hebben ons volgende week nog even belt, ze wilt nog heel even contact opnemen met de patholoog. We stellen de vragen waar we antwoord op willen en vertrekken. Wat een kut ochtend, wat een kut gesprek en wat een kut uitslag.

We lopen terug naar de auto en zijn allebei verslagen door de uitslag. Ergens wisten we dat er een kans in zat dat er niks uit de onderzoeken zou komen, maar we hadden ons vastgehouden aan dat haar niertjes, haar naveltje en het vele vruchtwater niet goed zouden zijn. Alle keren dat ik in de afgelopen 5 weken volledig ben ingestort kon ik mezelf een beetje oprapen met de gedachte dat er echt iets mis wat met ons mooie meisje, waardoor zij geen kwaliteit van leven zou hebben of niet zonder pijn bij ons zou mogen zijn. Maar nu heb ik niks om aan vast te houden, want ons mooie meisje was dus gewoon kerngezond.

Ons meisje, voor niks niet bij ons. Verslagen vraag ik me af hoe een arts tegen ons kan zeggen dat er bepaalde dingen niet niet in orde zijn die achteraf wel in de orde blijken te zijn. Het verlies van Chloe doet al zo intens veel pijn, maar nu we weten dat ze gewoon kerngezond is doet het natuurlijk nog veel meer pijn. Ik vraag me oprecht af hoeveel klappen we nog in ons gezicht krijgen. Met deze uitkomst kunnen we echt helemaal niks.

Niks zal nooit meer hetzelfde zijn. Het kleine beetje hoop wat ons op de been hield heeft ons vanochtend zó hard onderuit getrapt.

We missen je zo intens lief klein meisje van ons.