De onzichtbare moeder

Maak kennis met de onzichtbare moeder.

Want moeder ben ik, maar niemand zal m’n kind ooit zien. Wellicht alleen op een foto. Ik zal nooit voor mijn kleine meisje kunnen zorgen en dat terwijl mijn hart uit elkaar spat van liefde, liefde voor mijn Chloë.

Ik vraag me zo vaak af waarom dit zo oneerlijk is. Want ik heb mijn kind toch ook bijna 9 maanden gedragen en gebaard. Het snijdt in m’n hart dat het bij zoveel mensen goed gaat en bij ons zo gruwelijk fout. En het is zeker niet dat ik het anderen niet gun, want deze pijn wens ik niemand, maar is het egoïstisch als ik zeg dat ik het mezelf net iets meer gun?

We waren bijna bij de finish, maar net voor de eindstreep ging ik vol onderuit met alle gevolgen van dien. Pijn die niemand ooit zal zien, getekend voor het leven en littekens die nooit zullen helen.

Alles in m’n lijf schreeuwt om m’n kind. Als een leeuwin op zoek naar haar welpje loop ik in je kamertje rond, maak ik je bedje op, gewoon alsof ik je straks weer veilig in mijn armen heb en voor altijd voor je zou kunnen zorgen.

Ik zou een groot spandoek met een foto van jou overal mee naartoe nemen. En ik zou naar iedereen die ik tegen kom willen schreeuwen dat ik ook net moeder ben geworden van een prachtig kind. Want ik ben ook trots op mijn kind en ik wil mijn kind ook zo graag laten zien, maar in plaats daar van ben ik die onzichtbare moeder. En dat doet pijn, heel veel pijn.