Emoties die alle kanten op gaan en de uitgezochte urn komt binnen

Bijna 5 weken nadat jij levenloos geboren bent en in mijn armen werd gelegd kregen we vandaag de urn bezorgd waar jij in komt lieve meid.

Vandaag werd ik gebeld door het ziekenhuis. We hebben maandag een afspraak staan wat betreft de uitslagen. Heel erg spannend, al weet ik dat de uitslag niet uitmaakt, jou krijg ik er niet mee terug. Maar ik hoop dat het me wat rust geeft als we horen dat je geen kwaliteit van leven gehad zou hebben. Dat klinkt hard, maar ik voel liever zelf deze pijn dan dat jij op deze wereld geweest zou zijn en zou moeten leiden.

De vrouw die ik aan de telefoon had belde me om wat vragen te stellen wat betreft Corona. Oh ja Corona, bizar dat de hele wereld op dit moment om Corona draait en onze om het verlies van onze baby. Corona is op zo’n moment echt helemaal niet meer belangrijk. Maar goed de mevrouw aan de telefoon stelde me wat vragen of ik klachten had enzo. ik antwoorde netjes dat ik deze niet had. Ik zei haar ook dat jouw papa, die meekomt naar de afspraak ook geen klachten heeft. Zegt de mevrouw ineens; kunt u man dan op de gang wachten, want er mag maar 1 persoon naar de afspraak. De tranen schieten in mijn ogen en mijn bloed begint te koken, zou ze nou echt niet weten waar we doorheen gaan? Ik vertel haar rustig dat ik dat begrijp maar dat ik 5 weken geleden ben bevallen van mijn levenloze dochter dus dat mijn man zeker wel meegaat naar de afspraak. Op zich begrijp ik dat ze niet alle dossiers gaan lezen voordat ze patiënten op gaan bellen wat betreft Corona, maar deze fouten zouden eigenlijk niet gemaakt mogen worden. We hebben het nu toch al moeilijk genoeg?

Deze hele week gaan mijn gevoelens en emoties alle kanten op. En ergens probeer ik het gevoel wat ik bij de gedachte krijg dat ik jou nooit meer in mijn armen zou hebben weg, heel ver weg te drukken. Ik ben een expert in een masker opzetten en ook nu doe ik dat weer. Net zoals de buitenwereld laten zien dat het goed met me gaat. Dit gaat me zo goed af dat ik er zelf bijna in geloof.

Afgelopen zondag was de uitgerekende datum. Samen met jouw opa, oma en papa hebben wij een super grote ballon voor je opgelaten en een zon, die had jouw oma gekocht, lief he!? Je begon zelfs nog even voor ons te shinen. Dit doe je trouwens iedere dag vanaf dat we uit het ziekenhuis zijn gekomen, je voelt dan zo dichtbij. Het is bijna alsof ik je aan kan raken.

Vandaag is jouw urn dus bezorgd. Kots misselijk ben ik bij het openmaken van het pakketje. Want hoe mooi die ook is en met hoeveel liefde die ook is uitgezocht, dit hadden we nooit moeten doen. Wie had ooit gedacht dat we een urn voor ons eigen kind zouden moeten uitzoeken. Ik heb me er zo lang tegen verzet om de stap te zetten om een urntje voor je uit te zoeken. Totdat jouw papa zei, maar dit is echt het allerlaatste wat we voor haar kunnen doen, laten we dit dan ook goed doen. Je krijgt je eigen plek hier in huis liefje.

Het wachten totdat we je as op kunnen halen duurt lang. Ik wil je nu gewoon weer hier bij ons hebben. Het is niet op de manier zoals we hadden gedacht en gewild. En als ik dat zou kunnen veranderen had ik dat meteen gedaan, maar in deze situatie omarm ik alles wat van jou is en wat met jou te maken heeft. Jou weer bij ons thuis is op dit moment het enige wat telt.